Stork House

Professionele uitgaven in eigen beheer

Ontwrichten en creëren

Soms kunnen er van die schrijfontwrichtende momentjes opdoemen. Zo ook een paar dagen geleden. Ik kwam niet verder, zag de oplossing wel, maar verdomde het om eraan toe te geven. De herschrijving van Hoofdstuk 1 van het fantasyverhaal ging prima. Lekker tempo, goede zinnen, de gewenste vibe. Setting: protagonist versus antagonist, met daarbij een belangrijk bijpersonage, tijdens een vrij traumatische gebeurtenis.

Ineens was de tank leeg en stopte het. Steeds op hetzelfde punt; direct na de traumatische gebeurtenis. Geen kwestie van verlies van inspiratie o.i.d., het verhaal liep op de een of andere manier gewoon dood. Alsof ik de tekst in een hoek had gedrukt en het daar geen kant meer uit kon.

Het probleem in perspectief

Mijn ervaring is inmiddels dat het goed werkt om op zo’n moment te kijken naar de omstandigheden waarin de passage plaatsvindt, en alle mogelijkheden ervan door elkaar te husselen. Oftewel: veranderingen aanbrengen in bijv. de omgeving; de positie van de personages; de tijd; het weer. Dus deed ik dat nu ook.

En ik ontdekte dat als het perspectief veranderde van de protagonist in de antagonist het verhaal weer ging lopen en wél een goede kant opging. Waarschijnlijk omdat de slechterik vaker met een vergelijkbare situatie te maken heeft gehad.

Wat was nu precies mijn probleem?

  • 1. het hele hoofdstuk moest voor de zeshonderdvierentachtigste keer worden herschreven
  • 2. de rol van de antagonist werd veel te groot.

en dat laatste is me al vaker overkomen. Toentertijd heb ik eraan toegegeven, maar deze keer was het irritant. Alsof ik bij de neus werd genomen. Door iets wat ik niet kon zien. Sterker nog, iets wat helemaal niet bestaat. Mijn antagonist, slechterik generaal Quol, moest terug in zijn hok!

En het ergste is nog: diep in mijn schrijvershart – héel diep – wist ik dat hij gelijk had. Het verhaal zou er beter van worden. Maar het zou niet meer over mijn protagonist gaan. Het verhaal zou uit mijn handen glippen.

Intermezzo

Dit zou de oplossing kunnen zijn: na de traumatische gebeurtenis een intermezzo invoegen over iets wat er los van staat, en daarna de passage weer laten hervatten. Uiteraard tussen twee witregels. Voelt goed.

Waar moet dat intermezzo dan over gaan?

Geen idee. Het moet iets belangrijks zijn, zich afspelen op een andere plek, en later in het verhaal vanzelfsprekend weer aan bod komen. Een belofte aan de lezer, zoals ze dat zo mooi omschrijven.

Weer een stukje herschrijven dus, maar ook het creëren van iets nieuws.

Schrijven op z’n best.

* * *

Ontwrichten en creëren

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Schuiven naar boven