“Hé, psst, ik heb een boekie. Nee, ik heb ’r meer. Ik heb er twintig, want met AI gaat dat tegenwoordig superhandig. Plaatje erbij, kuvertje eromheen en klaar-is-Kees. Wat? Redactie? Correctie? Nee joh. Kost veel te veel centen. Dit is veel sneller. Wat nou, ik kannie schrijven?! Ik sta keurig met m’n postzegel op Hebban hoor, en al m’n boekies. Mét sterren. Van tante Mien en ome Sjaak, en iedereen die ik ken van de kroeg. Vertel mij wat. Ik ben schrijver. Boekenbal, hier ai cum!” 😀

Tja…

Waardering voor het boek

Een 𝙠𝙬𝙖𝙡𝙞𝙩𝙚𝙞𝙩𝙨𝙠𝙚𝙪𝙧𝙢𝙚𝙧𝙠 voor selfpubbers. Al jaren wordt erom geroepen. Om hun producten te onderscheiden van rotzooi zoals hierboven beschreven is (en heus, het voorbeeld is minder extreem dan je denkt). Het probleem is echter: wie of wat bepaalt of iets goed is of niet? Wat is het keuringsinstituut voor boeken?

Uiteraard zou het antwoord op die vraag moeten zijn: de lezer. Degene die een boek aantrekkelijk genoeg acht om er geld aan te besteden. En de waardering die volgt, de sterrenregens en lovende recensies op websites, de beoordelingen op Goodreads en Hebban; dat is het keurmerk. Dáar valt voor potentiële lezers te ontdekken of een boek de moeite waard is. En belangrijker: valt het onderscheid weg tussen uitgeverij en schrijver.

Hebban als TNO

Hiermee wordt meteen duidelijk waar de rol van keuringsdienst m.i. zou moeten liggen: bij bovengenoemde lezerscommunities. Goodreads is te internationaal, maar Hebban zou deze rol heel goed met beide handen kunnen aanpakken. Naast alles wat deze club enthousiastelingen op leesgebied organiseert, zou het recenseren van selfpubboeken een aanvulling kunnen zijn. Een volgende stap in hun tienjarig bestaan. Met een logootje, dat digitaal door hen op de desbetreffende boekpagina kan worden geplaatst. Ik weet zeker dat er in de professionele selfpubwereld een ontwerper met voldoende grafische skills te vinden is, die zich voor deze klus wil opwerpen. Stel je eens voor: Hebban als TNO voor de boeken, als scheider van kaf en koren, als de bezem door het door vervuiling bedreigde literaire landschap. Je zou er bijna lyrisch van worden. Maar laten we eerlijk wezen: zij hebben er de know-how voor. Als iemand het verschil kan maken, zijn zij het.

En ja, ik weet het. De rupsband onder Lezerscommunity Hebban.nl is de Stichting CPNB. Maar zeg nou zelf, een stichting die het lezen wil bevorderen – sterker nog, die het lezen ziet als een verrijking van mens en maatschappij – die kan zo’n voorstel toch alleen maar omarmen?

Of ben ik de enige die hier kansen ziet?

* * *