“Probeer een zo aantrekkelijk mogelijke flaptekst te schrijven van een boek dat 100% het tegenovergestelde is van de verhaallijn van je laatste boek of het manuscript dat je hoopt (binnenkort) uit te geven. Schrijf ook de eerste review en, voor de extra uitdaging, verwerk daarin drie titels van Nederlandse of Belgische auteurs.”
Voor bovenstaande schrijfuitdaging, die op Facebook te vinden was, ging ik vol enthousiasme aan de slag met mijn tweede thriller als inspiratiebron.
Euphoria
Flaptekst:
Songwriter Eva is sprakeloos, wanneer ze een door haar geschreven liedje hoort op het Eurovisie Songfestival. Niemand zou immers van het bestaan van deze tekst moeten afweten. Wanneer het liedje de prestigieuze prijs wint, doet ze er alles aan om haar naam en aandeel bekend te maken. Ze eist haar erkenning op bij de platenmaatschappij en via de media, maar er is niemand die haar gelooft. Overal wordt ze uitgelachen en weggehoond.
Tot blijkt dat de zangeres die het liedje ten gehore heeft gebracht, op gruwelijke wijze is vermoord.
Nu hoeft Eva niet meer om aandacht te smeken.
Nu zit de hele wereld achter haar aan.
Recensie:
Met enige schroom moet ik bekennen dat de auteur een dochter van mijn buurman is. Het boek is mij herhaaldelijk en onder lichte dwang onder de aandacht gebracht. Zij heeft ooit ‘Hex’ van OldeHeuvelt op schaamteloze wijze geplagieerd en na mijn ontdekking daarvan, is zij vastbesloten om haar eer te herstellen en mijn positie bij uw gerenommeerde krant hiervoor te misbruiken. Vanwaar akte.
Het gebiedt mij te zeggen: Euphoria an sich is niet slecht. In de handen van een doorgewinterde beoefenaar van de Nederlandse taal heeft het de potentie om fraaie plotlijnen uit te rollen, ware het niet dat de schrijver zich voornamelijk heeft toegelegd op het beschrijven van het gevoel. Eva is woedend, ziedend, gek van kwaadheid en voelt zich een ‘een aangestoken, met benzine doordrenkte vaatdoek’. Wellicht zegt dat genoeg. De lezer wordt tweehonderd pagina’s lang om de oren geslagen met een lange reeksen bijvoeglijke naamwoorden en eigenlijk lijkt het alsof Eva voortdurend in een staat van razernij verkeert. De schrijver had kunnen volstaan met éen woord: ‘obsessief’. Ook de manier waarop de zangeres aan haar einde is gekomen, staat onverholen en gedetailleerd beschreven. Bestaat er werkelijk een lezer die wil weten wat het effect is van schrale azijn op een afstervende huid?
Ronduit tenenkrommend is daarnaast de manier waarop de schrijver aangeeft op de hoogte te zijn van de gevestigde literatuur. Zo worden de witte Davidsbeelden in de tuin van de zangeres ‘ivoren wachters’ genoemd (een volstrekt onterechte referentie aan het werk van grootmeester Vestdijk) en wordt het verhaal voorafgegaan door een strofe uit Nootebooms gedicht ‘Avond’. Aangezien er tussen het verhaal en de dichtregels geen enkele overeenkomst is, vraag ik mij oprecht af welke beweegredenen de schrijver, én een uitgever als De Bezige Bij, hiervoor hebben gehad.
Het zal u niet verbazen dat de auteur dit werk in eigen beheer uitgeeft. Afgaande op de stijl-, grammatica- en spelfouten waarmee de tekst is doorspekt, lijkt het mij niet dat er enige redactie aan is voorafgegaan, laat staan dat het door een corrector is gezien.
Hoewel ik weet dat er best pareltjes tussen dit soort onbekende schrijvers zitten, moet ik constateren dat Euphoria behoort tot het kaf tussen het koren. Met als klap op de vuurpijl de kapitale zetfout (of was het een spelfout?) op de cover.
(Voor de goede orde: zowel de recensie als de recensent zijn fictief.)
* * *