Feit: herschrijven is het verbeteren van een verhaal.
Het gebeurt geregeld dat ik in het proces van het schrijven al weet: dit is niet goed. Dit klopt niet; dit is dubbelop; dit is het verkeerde woord, enz. Dat is niet erg en wanneer ik lekker in de flow zit, schrijf ik vrolijk verder. De darlings worden gekilld in een later stadium, oftewel: tijdens het herlezen en herschrijven, los ik die knelpunten op. Dat gaat me doorgaans vrij gemakkelijk af, omdat vaak wel duidelijk is waar het aan schort.
Bij De Betovering van de Toren en Euphorbia was het schrijfproces te vergelijken met een rivier, die nagenoeg ongehinderd van de bron naar het eindpunt stroomde. Vanzelfsprekend zijn ook hier stukken herschreven, maar dat ging redelijk smooth.
The river flows – not
Bij de nieuwe thriller gaat het anders. Tot mijn grote ergernis overigens. Over de proloog ben ik heel erg tevreden – en ik weet zeker dat jij dat ook zult zijn 😉 – maar de rest van het verhaal liep tot voor kort niet goed. Er zat een knoop in. Om in diezelfde vergelijking te blijven: de totstandkoming van het nieuwe verhaal zat vol hobbels en kuilen, obstakels en omleggingen. Op bepaalde punten klotste het water over een bedding vol keien of moest het zo’n beetje over de rivierbodem heen getrokken worden. Kortom: wat begon met een waterval eindigde in stilstaand water. Een paar meter stroomopwaarts al, want het verhaal was pas net begonnen.
Het was om gek van te worden. De spanning was er, de zinnen waren goed, maar ergens zat er een knoop.
En herschrijven? Om je een idee te geven: inmiddels bestonden er dertien versies van tien A4’tjes! Ik was niet aan het herschrijven, maar bezig om mijn zinnen te recyclen. En dat loste niets op. Maar ook het schrappen van alinea’s, personages en gebeurtenissen leverde niets op.
Een paar dagen geleden kreeg ik mijn eurekamomentje. Eindelijk!
Een verschil van standpunt
Wat blijkt? Herschrijven houdt niet alleen in dat je zinnen verbetert of stukken toevoegt of juist weglaat; het kan ook betekenen dat je het verhaal vanuit een heel ander standpunt moet (laten) vertellen.
Oftewel: het perspectief veranderen.
Dat was iets waar ik tot nu toe helemaal niet bij had stilgestaan. Alinea’s aanpassen? Oké. Andere woordkeuze? Prima. Maar een ander perspectief kiezen? Ik weet best dat ik nog veel moet leren, maar zoiets was totaal niet in mij opgekomen.
Het gevolg van dit eurekamomentje vergde nogal wat aanpassingen, maar het bleek precies het punt te zijn met de onzichtbare knoop. Misschien even handig om te verduidelijken: het verhaal heeft twee hoofdpersonages. Direct na de proloog wordt overgeschakeld van het ene personage naar het andere.
Dat is nu veranderd. In de nieuwe situatie gaat de verteller van de proloog verder in het eerste hoofdstuk. Personage II moet nog even wachten tot het haar beurt is. In eerste instantie vertelde zij zelf haar verhaal, maar nu maakt de lezer met haar kennis door de ogen van Personage I.
Deze aanpassing geeft niet alleen veel meer spanning, het heeft ook een dam opengezet. De rivier stroomt weer volop en ongehinderd. Ik heb ’r weer zin in.
Een voorproefje van die proloog?
Nou, vooruit:
Voel je vrij om hieronder te laten weten wat je ervan vindt.
Nieuwsgierig geworden?
Op mijn auteurspagina op Facebook wordt regelmatig een tipje van de sluier opgelicht. En wil je helemaal niets missen? Schrijf je hieronder dan in voor de nieuwsbrief (- en ontvang meteen een korte thriller in je mailbox!)